Ceo'dan gençlere

Hayatını nasıl yaşaman gerektiğini, başarının ne olup ne olmadığını, istediğin yere ulaşmak için mutlaka atman gereken ya da asla atmaman gereken adımların neler olacağını söyleyebileceğimi sanmıyorum. Başkalarına verdiğimiz tavsiyelerin, kişisel tecrübelerimize dayanan çok öznel çıkarımlar olduğunu düşünüyorum. Öznel çünkü o tecrübeler bana ait ve senin yaşlarındayken dünyanın bana sunduğu gerçeklik ile şimdi sana sunduğunun çok farklı olduğunu da biliyorum. O yüzden bugünkü bakış açımı koruyarak, sen olsam değil ama bugün senin yaşlarında olsam ben ne yapardım diye düşünüp zihin akışı halinde notlarımı paylaşıyorum. Belki ilham verir, belki bunların üzerinde düşünürken sen de yeni sorular sorar ve yeni cevaplar bulursun. Herkes mezun olduğu bölümle ilgili bir kariyere sahip olacak diye bir kural yok elbette. Kendimizle ilgili farkındalığımız değişebilir, hayat farklı fırsatlar sunabilir, hatta bazı mecburiyetler doğabilir. Ancak yine de zaman dünyanın en kıymetli değer birimi. Ben zamanımı ileride yapmak istediğim işle ilgili eğitim almak için ayırmak isterdim. Bunun için de ilgi alanlarımı, yetenek ve yetkinliklerimi, beni neyin mutlu ettiğini düşünmeyi üniversite mezuniyetime bırakmazdım. “Nasıl yapılacağının eğitimini almakla yapmak arasında çok fark var” klişesine girmeyeceğim. İkisi karşılaştırılacak şeyler değil, tersine birbirini tamamlayan iki bilgi türü. O yüzden üniversitedeyken bulduğum her fırsatı staj yaparak değerlendirirdim. Bildiklerimi uygulamayla tamamlar ve en az bunun kadar önemli olan “iş hayatı kültürü” açısından zenginleşirdim. İnsanlar insanlarla çalışır, insanlar ilişkiler kurar, zira iş teknikten ibaret değildir. Stajlar iş yerinde insan ilişkilerini deneyimlemek için paha biçilmez fırsatlardır. Bilgi teknolojileri Lennon’un düşünü gerçekleştirdi ve artık sınırlar yok. Ülkeler ve insanlar mükemmel bir sinir sisteminin birbirine bağlı uzantıları haline geldi. Tek yapmak gereken iletişim kurmak ve sürdürmek yani ortak en az bir dili bilmek her zamankinden daha önemli. İngilizce ile başlardım ve eğer mümkünse işimle ilgili ya da sosyal hayatıma değer katacak bir diğer dili daha mutlaka öğrenirdim. Master kelimesinin de açıkça ifade ettiği gibi bu programlar bir alanda uzmanlaşmakla ilgili. Benim tercihim yine değişmezdi ve mezun olduktan sonra çalışmaya başlar ve master programına iş hayatında belli bir dönemi geride bırakınca başlardım. Böylece bu program geçilmesi gereken yeni sınavlar, girilmesi gereken yeni dersler olmaktansa, iş hayatımda beni zorlayan gerçek sınavların ne olduğunu keşfettikten sonra kullanabildiğim değerli bilgiler haline gelirdi. Hayat insandan sürekli olarak kararlar vermesini bekliyor. Vermemiz gereken kararların zorluk derecesi ve sonuçlarının hayatımıza etkisi de yaş ilerledikçe artıyor, yani karar vermek her zaman kolay olmuyor. İşte öyle zamanlarda yaşanmışlık anlamında benden büyük ya da yaş olarak aynı olsak da karar vermem gereken konuyla ilgili bilgisi güçlü kişilerle konuşurdum. Doğrudan önerilerini alıp uygulamak için değil. Bu çok otomatik pilot bir yaklaşım olur ve bir şey öğretmez… Zamanın doğru ilerleyişi ve sebat etmenin ödülleri konusunda doğayı en kusursuz rehber olarak kabul ederdim. En güzel çiçek mevsimi gelince açıyor, dünya hep 24 saatte bir turu tamamlıyor, akışa müdahale edince sonuç her zaman çok iyi olmuyor. O yüzden bunun farkında olmak ve bunu kabullenmek için çalışır, hızlandırılmış ve deneme yanılmalara adanmış bir akış yerine sindirerek, öğrenerek, hak ederek ve doğru zaman kipinde ilerlerdim. İlk 5 yılda CEO olursak çok uzun bir emekli hayatımız olurdu değil mi? Fedakarlık kelimesini kendi içinde kırarsak feda ederek kâr etmek gibi bir anlam çıkarabiliriz ama bu anlamın peşinden gitmek pek iyi sonuçlar vermeyebilir. Kariyer için aileyi, sosyal hayat için kariyeri, eğitim için gençliği feda etmeye gerek yok. O yüzden hayatı dengelemek denen şeyi öğrenmek ve bir yaşam biçimi haline getirmek için çalışmalara erken başlardım. İşte böyle... Sen olsam değil, şimdiki aklımla bugün senin yaşlarında olsam ben böyle yapardım..